czwartek, 24 listopada 2016

Sałatka z kaszy i dodatków, na ciepło i zimno:-)


Coraz więcej obowiązków, coraz mniej czasu... A przecież  Wielkimi Krokami zbliża się najpiękniejszy dla mnie czas w roku: Boże Narodzenie :-) Wyciągam z ukrycia steropianowe bombki i sfilcowaną włóczkę: zaczynam  świąteczne dekoracje; 
Tak się składa, że ostatnio coraz mniej gotuję, pieczenie też czeka  lepszych czasów   ( czytaj: do przed - Świąt ). Obiad podszykowuję wieczorami, a potem "wykańcza " go M. Często gotuje sam:-) Wczoraj była pomidorówka do której zamiast makaronu, czy ryżu, ugotowałam bulgur. Smakowała super. Dzisiaj z pozostałej kaszy zrobiłam szybką sałatkę - świetną do pracy. 


Sałatka na śniadanie lub obiad:-)

  • 1/2 szklanki kaszy bulgur 
  • kilka suszonych pomidorów
  • łodyżka selera naciowego
  • zblanszowana mała marchewka
  • orzechy włoskie
  • odrobina tartego imbiru
  • natka pietruszki
  • sól, pieprz do smaku
  • oliwa z suszonych pomidorów
Kaszę gotujemy w osolonej wodzie około 12 minut, odcedzoną studzimy pod przykryciem;
marchwkę blanszujemy, tak aby pozostała chrupiąca i kroimy ją w paseczki; pomidory kroimy na kawałki, również selera; obrane orzechy siekamy ;dodajemy starty imbir; wszystkie składniki mieszamy; polewamy oliwą; doprawiamy do smaku i posypujemy natką pietruszki;
Możemy jeść sałatkę na zimno lub na ciepło;



Ten lodówkowy recykling uważam za bardzo udany.

Serdecznie pozdrawiam wszystkich zaglądających !

niedziela, 13 listopada 2016

Świętomarcińskie rogale na Mazowszu :-)

Listopad nie jest moim ulubionym miesiącem... Jak większość osobników naszego gatunku nie lubię zimna, wilgoci i krótkich dni... Mój organizm buntuje się i chce zapaść w zimowy sen... Wszystko na nie...  Jasnym promieniem tych smutnych dni była obrona prac magisterskich przez Córcię i Zięcia :-)
Wiem, że moje marudzenie jest okropne, ale  ogólnie czuję się depresyjnie i tyle.
Długi weekend pomógł trochę na poprawę nastroju, udało nam się ogarnąć sporo rzeczy w ogrodzie, zmobilizować M. do pomocy w posprzątaniu naszej "komórki"gospodarczej. Odwiedziliśmy przyjaciół mieszkających w innym mieście, a wczoraj świętowaliśmy imieniny szwagra Marcina:-) Dzisiaj udało się nam przemaszerować rano parę kilometrów i miło spędzić czas z rodzicami, a potem ze znajomymi. Żeby jeszcze było do tego trochę, troszeczkę, ociupinkę słońca!!!
Na osłodę po raz pierwszy upiekłam rogale świętomarcińskie:-) Mniejsze niż te z cukierni, mniej słodkie, takie w sam raz:-)




Moje rogale świętomarcińskie:

Ciasto:
  • 1/2 kg mąki
  • 1 kostka masła 
  • 5 dag drożdży
  • 4 żółtka
  • 1/2 szkl. ciepłego mleka
  • 2 łyżki cukru
Nadzienie:
  • 10 dag białego maku
  • 10 dag orzechów włoskich
  • 10 dag migdałów
  • około 3/4 szklanki cukru pudru
  • 1-2 łyżki śmietanki 30%
  • 1 łyżka bułki tartej lub pokruszonych biszkoptów
Lukier:
  • 3/4 szklanki cukru pudru i sok z cytryny
  • grubo posiekane orzechy włoskie



Mak i bakalie zalewamy gorącym mlekiem i zostawiamy na jakiś czas, po czym odsączamy; 
Do miski wsypujemy mąkę, wbijamy żółtka, mleko mieszamy z cukrem i drożdżami: wlewamy do mąki; zimne masło ścieramy na grubej tarce; zagniatamy wszystko po czym zapakowane w folię wkładamy na godzinę do lodówki;
Mak z bakaliami przekręcamy przez maszynkę, dodajemy resztę składników, mieszamy dokładnie; masa musi mieć gęstą konsystencję;
Ciasto dzielimy na pół; rozwałkowujemy na kwadrat  i kroimy nożem na osiem trójkątów; smarujemy białkiem i nakładamy masę po czym zwijamy rogale; z drugą połową ciasta robimy to samo; rogale układamy na blachę wyłożoną pergaminem, smarujemy białkiem; pieczemy w nagrzanym do 200 stopni piekarniku około 10-12 minut na złoty kolor;
kiedy lekko przestygną smarujemy przygotowanym lukrem i posypujemy orzechami;


Upiekłam podwójną porcję i  obdarowałam wiele osób:-)
Biały mak bardzo mi pasuje i  na Boże Narodzenie będzie z nim makowiec.

Bardzo serdecznie pozdrawiam życząc wszystkim SŁOŃCA !

wtorek, 1 listopada 2016

Nostalgicznie, jesiennie, listopadowo...

Kolejne już raz wspominamy naszych bliskich, którzy odeszli. Odwiedzamy nekropolie, mniejsze cmentarze, również całkiem małe, może mniej uczęszczane, może trochę zapomniane... Ja z moim M. każdego roku zapalamy światła  na grobach w pobliskim lesie. Spoczywa tam 419 osób zamordowanych przez faszystów w czasie wojny. Dzisiaj poszliśmy tam z samego rana. Na polach snuły się mgły, ale w lesie o dziwo śpiewały ptaki, a kiedy wracaliśmy na naszej drodze stanęła zaskoczona naszym widokiem cudowna sarenka:-)







Jesienny, nostaliczny, poranek, spacer po lesie... Potem przygotownie tradycyjnego od lat obiadu. Baranina w sosie do kapusty z grochem, którą tradycyjnie przygotowuje Siostra M. Miała być zupa krem z buraczków, ale okazało się, że ... nie ma buraczków:- ( Powstała więc kolejna dyniowa:-)  
Spotkanie przy stole w rodzinnej atmosferze, wspólne słuchanie koncertu piosenek Agnieszki Osieckiej, a potem gra o Wszechświecie ( kompletnie zaprzeczająca  mojemu ogólnemu wykszatłceniu:-)). 
Piękny, jesienny choć listopadowy dzień...
Tylu bliskich nie ma już z nami, a przecież ciągle są prawda?

Ania