niedziela, 25 sierpnia 2019

Lato, lato i ...prawie po lecie


Nie wiadomo jak , nie wiadomo kiedy i nie wiadomo po co wakacje, a z nimi lato dobiega końca...
Jakie było ? Pogodowo bardzo dynamiczne, wiadomo : gorąc, susza, burze. I przede wszystkim o wiele, wiele  za krótkie !
Był piękny urlop w Toskanii  siostrą , szwagrem, siostrzeńcem i przyjaciółmi :-)
Naprawdę każda godzina na wagę złota. Morze, słońce , piękne widoki, przyjaciele, wino i smaczne jedzenie. Pełnia szczęścia...To było na początku czerwca.




Na koniec lipca, rocznicowo weekend w Tatrach. Zachwycające góry, dobra pogoda, godziny wspólnej łazęgi:-) Radość z tego, że możemy wspólnie spędzić każdą minutę, dzieląc się zachwytem i zmęczeniem.




W międzyczasie praca w ogrodzie: wiele razy wspólnie z Rodzicami.Torchę spotkań z przyjaciółmi...
W ciągu letnich tygodni pięknie rozwija się w brzuszku swojej Mamy, a naszej Córci Wnusia :-) A my w oczekiwaniu pomagamy porzyszłym Rodzicom w miarę możliwości przygotować ich wspólny dom na Jej przybycie. 

Od nastania lata mamy też małe psiaki- ile radości z ich dorastania, psot oraz przywiązania do nas wiedzą tylko Ci co sami mają zwierzaki:-)





Wiele radości czerpaliśmy z ostatnim tygodniu z obecności siostrzeńca Jędrka, który przyjachał na półkolonie i był pod naszą opieką. To wielka zmiana dla nas :-) Od lat jesteśmy przecież na codzień sami.
Było wiele pięknych , dobrych chwil. A jednak jest mi bardzo smutno, że lato odchodzi...




Mam mocny spadek formy. Chyba poczułam po raz pierwszy, że część życia mam już za sobą. Nigdy nie leżało w moim charakterze zamartwianie się ...Już kiedyś pisałam, że moim mottem są słowa Scarlet O' Hara: " Pomyślę o tym jutro . Teraz nie opuszcza mnie smutna myśl, że sypią mi się Rodzice. Robią się coraz słabsi, nieporadni, schorowani. Ciężko o tym myśleć. Jak będę żyła  kiedyś bez nich ?
Promykiem nadziei, szczęśliwą gwiazdką są myśli o narodzinach naszej Wnuczki Julianki. Jeszcze niecałe trzy miesiące i oby szczęśliwie i zdrowo przyszła na świat. :-)
A przecież świat na którym przyjdzie Jej żyć nie jet wcale przyjazny, chociaż naprawdę piękny...Czy możemy coś zrobić, żeby to zmienić? Przecież nie można powiedzieć, że nic...Możemy zacząć od siebie, starać się być lepszymi, uważniejszymi, hahaha nawet sortowanie śmieci może sprawić ,że poprawimy klimat :-) Przede wszystkim zacznijmy  MYŚLEĆ- przewidujmy  co może się stać, jak zapobiec nieszczęściom. Żeby taka tragedia jak parę dni temu na Giewoncie nie maiła już nigdy miejsca :-( Mówimy, że jednostka w globalnej perspektywie mało może. To nie jest prawda. Uczmy dzieci jak oszczędzać wodę, nie marnować jedzenia, żyć zdrowiej, być, a nie tylko mieć. Że trzeba szanować starszych... Młodzież, że od ich wyborów zależy nasz wspólny los.
Może to górnolotne i trochę infantylne, ale przecież prawdziwe ?

Może wtedy dojrzałe Panie takie jak ja :-) będą miały mniej smutnych myśli i dylematów związanych z przemijaniem...




4 komentarze:

  1. Pojawienie się Maluszka sprawi, że oszalejesz, szczególnie jeśli to pierwsze wnuczątko. Wiem, co piszę, bo jestem babcią 4 budrysów.
    Słynne "Pomyślę o tym jutro" bardzo długo pozwalało mi nie martwić się na zapas.
    Przesyłam moc, jeszcze letnich, pozdrowień.

    OdpowiedzUsuń
  2. Bardzo zazdroszczę Toskanii. Uwielbiam Włochy :) Byłam na Capri kiedyś i nie chciało mi się wracać. Współczuje z powodu rodziców. Choroba na starość to bardzo przykra sprawa przygnębiająca. Moja mama umarła zeszłego roku w szpitalu. Nawet nie mogłam jej odwiedzić przez pandemię. Trzymaj się zdrowo i radośnie.

    OdpowiedzUsuń
  3. Szukając idealnego szezlongu do mojego ogrodu, znalazłem tę stronę https://ogrodolandia.pl/szezlongi-ogrodowe. Mają duży wybór, ale zastanawiam się, jak wygląda kwestia oporu na warunki atmosferyczne. Czy ktoś z forumowiczów ma doświadczenie z ich produktami?

    OdpowiedzUsuń