Piątkowe krewetki u Małgosi :-)

Dni mijają zbyt szybko jak na mój gust i jeszcze po zmianie czasu umyka mi ta przesunięta godzina... Muszę się jakoś przeorganizować :-)
Dzisiaj zaległy wpis z piątkowej wizyty u Małgosi i Roberta. Nie zrobiłyśmy niczego skomplikowanego ale dla Gosi wyjątkowego, bo pierwszy raz próbowała krewetek. Robert się nie odważył :-(

Na pierwszy raz postanowiłam zaserwować krewetki bez dodatków, tylko czosnek, sól i pieprz;
Krewetki tygrysie zalałam wrzątkiem i zostawiłam do odmrożenia, rozgrzałam na patelni masło, wcisnęłam czosnek, wrzuciłam krewetki; dusiły się równe 5 minut/ po tym czasie robią się gumowe /; doprawiłam solą i pieprzem;

Cieszę się, że Małgosi smakowały, pewnie przygotujemy jeszcze niejedno danie z owocami morza :-) A może Robert się przełamie i da się przekonać?
Na następne spotkanie jest zamówienie na tatara i ciasteczka.

Gosia pisze wiersze... Sama o sobie mówi, że nie czuje się poetką, bo : czuje, że musi pisać, przelewa myśli w rymach na papier / raczej na komputer / i nagle przestaje, bo czuje, że nie ma już nic do powiedzenia. Potem długo nic nie tworzy, potem impuls i znowu... Tak już ma. Dla mnie to mistrzostwo świata: nie znam się na poezji, ale czuję ją u  Gosi.

zdjęcie Wikipedia

Motyl

W złocisto - zielone przedpołudnie
na mym pantofelku usiadła barwna chwila.
To składała swe skrzydełka,
to powoli  znów je rozkładała.

Odpoczywała...
a może,
niezniszczalnym pragnieniem śmiertelnika,
próbowała czas zatrzymać?.....

W trosce aby jej nie spłoszyć
jakimś nagłym fałszywym ruchem,
obejmowałam ją tylko
czułym i nieco ciekawym spojrzeniem.

I chociaż nieraz wydawało mi się,
że chce mnie już opuścić,
ona długo syciła całą moją istotę
radością swej obecności.

Nagle, wzbiła się w górę,
zniknęła
i stała się barwnym wspomnieniem,
błądzącym po ścieżkach mej pamięci.

                                                Laski, 1990

Ps. Nie wiem jak i czy w ogóle  komponuje  się poezja z krewetkami ? :-)