Fasola nie po bretońsku i dłuuugi niedzielny spacer

Mój M. niedzielę ma wolną co drugi tydzień. Dlatego skuszeni piękną sobotnią pogodą postanowiliśmy wybrać się z kijami do naszego Kazimierza nad Wisłą. 
Niedzielny ranek przywitał nas chmurami i wiatrem:-( Prognozy pokazywały 3-5 stopni, mocne podmuchy oraz dużą wilgotność powietrza. Przykro. Była alternatywa, owszem: siedzenie pod kocem i TV. Ewentualnie książka. Potrzeba ruchu zwyciężyła!
Muszę tu podkreślić, że rok temu taka sytuacja byłaby niemożliwa. M. nie dałby się chyba wołami zaciągnąć na 10 km spacer w taką pogodę ! Codzienny fitness od 11 miesięcy zrobił swoje.
 Moja połówka ma kondycję taką, że ja wymiękam. Nasza dieta nie jest jakaś szczególnie odchudzająca: staramy odżywiać się racjonalnie, zdrowo i przede wszystkim regularnie. Dlatego fasolkę po bretońsku zamieniłam na taką:

A mój M. pięknie ją doprawił i podał. Pomysł na suszone pomidory zaczerpnęłam od Wiewióry TUTAJ . 
Przepis: / 3 porcje /

• szklanka białej fasoli
• szklanka czerwonej
• sól, pieprz
• 1/2 łyżeczka mielonego kminku
• 1/2 łyżeczki majeranku
• szczypta chilli
• suszone pomidory;
• dwie duże cebule, ząbek czosnku

Fasolę zalewamy wrzątkiem, moczymy przez noc; odcedzamy, zalewamy wodą, solimy i gotujemy do miękkości; pod koniec gotowania dodajemy przyprawy suszone; odcedzamy; na niewielkiej ilości oleju dusimy cebule pokrojone w piórka oraz posiekany czosnek; do lekko zrumienionej cebuli / lekko solimy / dodajemy fasolę oraz kawałki pomidorów; lekko zasmażamy; zajadamy na obiad:-)

Po takim spacerze jaki mieliśmy wczoraj każdemu polecamy solidną porcję białka z odrobiną tłuszczu !

Zapraszam na spacer po okolicach malowniczego Kazimierza nad Wisłą.

                                 Wyszliśmy z Rynku ul. Krakowską i zatrzymaliśmy 

                                 przy Spichlerzu na herbatę - tak było zimno:-)

                                  
                                 Dalej nad Wisłą do wąwozu, który prowadzi na
                                 Albrechtówkę,

                              
                                Gdy skończyliśmy podziwiać okolicę z tarasu widokowego
                                schodzimy do Mięćmierza, wsi, którą upodobali sobie artyści

                                 Dalej maszerujemy przez  Okale

                                 
                                   Już prawie jesteśmy z powrotem: przez wąwóz
                                  i cmentarz na Rynek

A na koniec wyjrzało zza chmur słońce:-) Pozachwycaliśmy się chwilę pustym Rynkiem i poszliśmy mocno już głodni na obiad. Już po zachodzie słońca zmęczeni wracaliśmy 70 km do domu, na szczęście już na czterech kołach:-)

Pozdrawiam wszystkich zaglądających !!!